Belki de İnsanın Cehennemi Kendisinde Saklıdır

Bazen bir şeyi bu kadar çok istediğimizde başarmak neden zor oluyor? Biz ona yaklaştıkça neden o bizden uzaklaşıyor? Buradaki kalıp nedir, neyi kaçırıyoruz?

Bazen bilinçaltımızın, içgüdülerimizin bize neyin iyi geleceğini bizden daha iyi bildiğini düşünüyorum. Örneğin uzun süre iş aramak ve buna anlam veremeyecek kadar işsiz kalmak onu sadece üzmekle kalmaz, aynı zamanda düşünmesine de neden olur. Ve bu düşüncelerin çoğu boştur, cevaplar yanlış yerde aranır. İnsanın içini kemirir, yer, onu hiçbir yere götürmediği gibi. Ancak belki de iş bulmadan önce dikkat etmesi gereken (daha kapsamlı) bir gerçek daha vardır, ama kendisi pek görmek istemez. Bu durumda iş bulmak büyük olasılıkla sorununu çözmeyecek, aynı zamanda tüm gücüyle kaçındığı gerçekle daha acı bir şekilde yüzleşmesine neden olacaktır. Böylelikle, işe alınmamak adına beceremediğimiz bir kendi kendimizi sabote etme durumuyla karşı karşıya kalıyoruz. Sürekli ne iş, ne de huzurla bulamayışımızla karşı karşıyayız, değil mi?

3 Örnek:

1. "Ben pozitif bir insanım" demek, tüm olumsuz duyguları sanki hiç var olamazmış gibi gömmek, bazen ağlamak, yas tutmanın gerekliliğini inkar etmek de insanı yalnız belli bir noktaya kadar getire biliyor. Hayat yalnız olumsuzlardan oluşmadığı gibi, yalnız olumlulardan da oluşmaz. Burada yalan, pozitifliği çok fazla yüceltmek ve bu hayatta olumsuzluğun varlığını inkar etmektir.

   
   

2. Başka bir örnekte, mutluluğu esas olarak ya da sadece parada gören bir insan, paranın içinde boğulabilir ve çok paraya sahip olarak hayalini gerçekleştirmek onun ruhu için de cehennem olabilir. Hayaline yaklaştıkça kendini kandırdığı, kendine karşı dürüst olamadığı, ruhunu acıtan gerçekle, kısacası acı gerçekle daha çok yüzleşir. Buradaki acı gerçek şu ki, insanın mutluluğu aslında çok paraya sahip olmaktan değil, başka bir kaynaktan geliyor.

   
   

3. Veya örneğin, mağdur zihniyetine sahip bir kişinin cehennemi aslında her zaman mağdur olmadığı gerçeğiyle yüzleşmesidir. Ya da tam tersi, aslında olay(lar)ın kurbanı olan birinin bunu hiçbir zaman kabul etmemesine rağmen, bir gün aslında falanca olay(lar)ın kurbanı olmuşluğu gerçeğiyle yüzleşmesi bir nevi cehennem değil mi?

Kısacası bir insanın belli bir noktaya kadar doğru bildiği bir şeyin bir gün yanlış çıkması, o kişi için bir nevi cehennem azabıdır, insan ruhu için bir ıstırapdır.

Buradaki metafor: Cehennem = ruhun ıstırabı, azabı

Müəllif: Cal Redback

İnsanlar çoğunlukla kaçar ve ertelerler. Bazen gerçekler sadece acı olmakla kalmaz, aynı zamanda dayanılması da zordur, bu nedenle "zamana bırakın" gibi ifadeler bazen yerine düşer. Her şeyin, gerçekten de, bir zamanı var. Bazen insanlar yeterince akıllı olmadıkları için değil, hazır olmadıkları için kaçarlar. Hazır değilse, ne kadar akıllı olursa olsun dinlediğini duymaz. Kendisiyle yüzleşerek gerçeği kabul edemez.

İnsan acıdan ne kadar kaçarsa kaçsın, bunun bir çıkış yolu olduğunu sanmıyorum. Akıl bile belli bir noktaya kadar hizmet eder insana, akıl bile bir yere kadar oyun oynayabilir insana, yani kendini kandırmanın bile bir ömrü vardır. Gerçek hiçbir zaman ortadan kaybolmadığı gibi, ebedi olarak göz ardı da edilemez.

Kısacası, yalan ve kendini kandırma zamana karşı acizdir. Son olarak cehennemin insanın kendine itiraf edemediği gerçeklerle yüzleşmeye zorlandığı an olduğuna inanıyorum. Önce inkar ediyor, sonra düşünüyor, analiz ediyor, farklı görsellerle örterek saklamaya çalışıyor. Ancak tüm bunlar yalnız bir yere kadar işe yarar ve bir gün gerçek ortaya çıkıp, onu saklamaya çalışan insanın ruhunu yakar. Birçoğumuz bunu acı bir olay olarak kabul etsek de, bazılarına göre bu buluşma hayırlı bir olaydır. Ben esas olarak ikinci görüşü temsil ediyorum, ancak bunun yalnız kişinin kendisi bununla doğal bir şekilde yüzleşmeye başladığında hayırlı sonuçlanacağına da inanıyorum.

__________________________

Visual art by Cal Redback.